# 29 The Whiffs – Another Whiff (Dig Records)

3 december 2020

Monster van een hedendaagse (power)pop plaat. Er komt veel jaren ’70 spul in deze hoek opnieuw uit en er komt ook veel nieuwe muziek in deze hoek uit. En af en toe zit er eentje bij die er met kop en schouders bovenuit steekt en vanaf de eerste draaibeurt en de eerste seconde klinkt als een klassieker die er altijd al geweest is. Dit is er zo eentje. Van The Whiffs uit Virginia. Het schijnt dat Joey Rubbish van de Rubs her en der vingers in de pap heeft en zelfs deel uitmaakt van de band momenteel maar hoe dan ook, het resultaat is een prachtige plaat met 14 heerlijk gruizige liedjes op het grensgebied van pop, punk en powerpop. Zit qua powerpop veel meer in de Raspberries-tak van dat genre dan in de Big Star hoek. Een nummer als Hey Little Anne had van The Raspberries kunnen zijn bijvoorbeeld. Maar ook verder in bijna elk nummer iets moois. Van de koortjes in I Don’t Wann Know tot de messcherpe gitaren van My Vision Of Love. Geen zwak nummer te bekennen verder, vrijwel elk nummer is singlewaardig. Hier een mooie recensie op Faster and Louder. “This album transports me to some mythical dive bar where The Replacements, Tom Petty, and Cheap Trick still rule the jukebox. This record is chock full of songs that would be all over the radio in a world where 1980 never ended.” Nou ja, dat dus allemaal.