# 29 Garrett T Capps – all right, all night (Shotgun House Records)

3 december 2019

De man uit San Antonio, Texas (zoals hij vaak meerdere malen per optreden laat weten) die de afgelopen anderhalf jaar drie keer naar Groningen kwam en alle drie keren kwam, zag en overwon. En het lijkt wel alsof ie steeds beter wordt. Zo eindigde hij de meest recente editie van het Take Root festival middels een geweldige apotheose. Maar het gaat hier uiteraard om zijn platen. En ook daarmee scoort ie steeds beter. Vorig jaar nog op 31 in onze jaarlijst met wat zijn tweede bleek te zijn. En nu met zijn derde een jaar later dus twee trapjes hoger. En All Right, All Night is ook nog mooier dan In The Shadows (Again). Of beter, zelfverzekerder en iets brutaler en muzikaal spannender nog. Capps doet op meerdere manieren denken aan Bob Dylan. Op het podium roept hij herinneringen op aan met name de tijden van Dylan’s Rolling Thunder Revue met dat hele podium vol muzikanten. Live valt ook nog meer dan op plaat op hoe Capps’ manier van zingen soms doet denken aan Dylan. Maar dan wel aan een goed zingende Dylan natuurlijk. En zijn liedjes. Bijna allemaal mooi. Het titelnummer is een foottapper van jewelste en had best een hit kunnen zijn, met zijn moie versiering van spacey geluidjes. ‘Lately‘ wordt mooi opgesierd door de accordeon van de legendarische Augie Meyers. Capps bouwt overtuigend door op de fundamenten van bijvoorbeeld de twee Gram Parsons ‘cosmic country’ platen. En dan ben je een goeie. Als ie blijft leven, en daar ziet het wel naar uit, kunnen we nog wel een tijdje plezier gaan hebben van Garrett T Capps. Op naar plaat nummer vier.