# 28 Bombino – nomad (Nonesuch/Wea)
We kregen het idee dat Omara Moctar a.k.a. Bombino in 2013 vaker in Nederland was dan in welk ander land dan ook. We zagen de man her en der optreden en daar hoor je ons niet over klagen. Al was het alleen al omdat Bombino steevast enorm veel plezier uitstraalt. Als we de man live bezig zien met zijn gitaar zien we iemand die zichtbaar houdt van zijn gitaar, op de goeie manier. We zijn al een paar platen lang fan van deze Toeareg gitarist, die perfect de sfeer van de Afrikaanse woestijn weet de vertalen naar een voor ons Westerlingen goed te begrijpen muzikale wereld, zonder zijn authenticiteit te verliezen. De muzikale helden van Bombino, Jimi Hendrix en Mark Knopfler bijvoorbeeld, komen perfect samen in de sound van Bombino en op Nomad nog meer dan ooit tevoren. Hier nog net wat meer compositorisch gefocust dan op zijn eerdere platen. Alles mooi helder geproduceerd door Dan Auerbach in diens studio in Memphis. Lekker snerpende gitaren, afgewisseld met flarden Afrikaans vocaal geweld, in precies de juiste mix, zoals bijvoorbeeld in het openingsnummer Amidinine. ‘The album is all about detail, with vibraphone, lapsteel and hand claps placed just right to pierce the psychedelic swirl’ schreef Rolling Stone in hun recensie en zo is het.
Beluister Nomad op Spotify
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=Ss9Znucx4GM&w=560&h=315]
Ja, mooie plaat van Bombino, net als z’n vorige. Maar dé Afrikaplaat van 2013 is wat mij betreft op de valreep toch die postume liveplaat van Lobi Traore, Bamako Nights – Live at Bar Bozo 1995. Rauw, zweterig, intens, psychedelisch. (maar misschien loop ik voor de muziek uit en staat de plaat een stuk hoger in jullie lijst…;-) )
Die Traoré is ook heel mooi inderdaad. Maar verscheen én te laat én is natuurlijk oud werk. Maar wel erg sfeervol.