# 27 Ty Segall – twins (Drag City)
Hoe doen de “grote namen” uit de mainstream dat ook al weer tegenwoordig: ze brengen een plaat uit, toeren daarna 2 jaar op dat album de wereld rond, gaan de studio in en komen 3 jaar na het debuut met plaat 2 aankakken. Nee dan Ty Segall, die doet dat meer old skool: die toert continu en weet ook nog eens 3 platen binnen een jaar uit te brengen. En alle 3 nog goed ook! Hair was een samenwerking met maatje White Fence en bracht de meer psychedelische psychjam kant van Ty naar boven, Slaughterhouse volgde, boordevol heavy garagepunk , uitgebracht onder de naam Ty Segall Band , en de derde, Twins, beviel ons het best: 12 top garagerock songs met veel fuzz en feedback , perfect opgenomen door vaste knoppendraaier Eric “King Riff” Bauer, de sound komt aardig in de buurt van Ty Segall op het podium. En op dat podium is het waar Ty Segall het best tot zijn recht komt: heftig en intens, een van de meest opzwepende dingen sinds Nirvana. Op plaat schoot het nogal eens alle kanten op, maar Twins is een geweldige stap in de richting van het hoofdpodium (inde USA zit het er al aan te komen) , de eerste 3 tracks van Twins zijn midden in de roos en de opwindende mix van garagepunk, glam en 70’s (hard)rock ontbeert eigenlijk alleen een echte wereldhit, maar dat kan nog komen.
Helaas, (nog) geen Twins op Spotify
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=5GutRR9FYTw?rel=0&w=560&h=315]
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=XtYQHGBgzig?rel=0&w=560&h=315]