# 24 Jonathan Wilson – Fanfare (Bella Union)
Er waren dit jaar nogal wat platen met invloeden uit het Californië van de jaren 70. Dit is er zo een. Jonathan Wilson doet zo’n beetje alles zelf, na 2 zelf uitgebrachte cd-r’s en een niet zo heel erg opgemerkt debuut speelt hij nog steeds bijna alle instrumenten zelf en hij produceerde ook de analoge opnames. Maar denk niet dat je simpele singer / songwriter muziek (man met gitaar) te horen krijgt. Dit is een ambitieuze plaat met een groots geluid, mooi georkestreerde laid back psychedelische folkrock. Grof gezegd kan je Wilson’s geluid plaatsen tussen post-Meddle Pink Floyd, begin 70’s Beach Boys (Dennis Wilson!), en vooral Crosby, Stills, Nash & Young. En dat niet in het minst vanwege de hulp van gastvocalisten Graham Nash en David Crosby. Vooral de laatste laat zijn stempel achter, met zijn karakteristieke melodielijnen in Cecil Taylor. Het nummer dat hierop volgt, Illumination, is een bijna kopie van Neil Young’s Danger Bird, met bijna identiek gitaargeluid en riff. Maar dat vinden wij helemaal niet erg, hij komt er geweldig mee weg. Even later bevinden we onze in de lome hippy groove van Fazon, een cover van de reeds lang vergeten psych-lite band Sopwith Camel. Al met al een pracht van een luisterplaat, met een geweldige sound en een al even geweldige lengte (78 minuten!) een plaat waar je even voor moet gaan zitten dus. Zoals in de jaren ’70. En gelukkig is Jonathan Wilson’s 2e echte plaat beter opgepikt dan zijn debuut, er is zelfs sprake van hitnoteringen in Noorwegen, de UK, en, jawel, Nederland!
Beluister Fanfare op Spotify
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=tawWSAgLd_M&w=560&h=315]