# 21 Bob Dylan – Tempest (Columbia / Sony)
De Bobster! De recensies rond het verschijnen van Tempest logen er niet om: 5 sterren alom en sterker nog, we lazen ergens dat dit de beste Dylan plaat sinds Blonde On Blonde was. Dat leek ons sterk, Blood On The Tracks is lastig te overtreffen en voor wat betreft de “oude Dylan” is Time Out Of Mind ook een geduchte concurrent. Maar na vele luisterbeurten moeten we toch toegeven dat we hier te maken hebben met een hele goede plaat van His Royal Bobness. Bob’s stem is anno 2012 in Tom Waits regionen beland, maar dat is geen enkel probleem. De band is (weer) fenomenaal, zompige ritmesectie, 3 of meer gitaren, fiddle en accordeon. Opgenomen op onchristelijke tijden in een juke joint, zo lijkt het. ”It’s soon after midnight, and my day has just begun” zing Bob dan ook in de pracht countrysoul ballade Soon After Midnight. De voortdenderende western swing in opener Duquesne Whistle, de gemene bluesrock (Narrow Way) en boogie (Early Roman Kings), de pracht dronken countrywals Long And Wasted Years, de nep-Keith Richards riff in Scarlet Town, allemaal prachtig. Persoonlijk waren we niet zo onder de indruk van het ellenlange titelnummer, een folk epos over de Titanic (de ramp en de film) waar de meeste critici een meesterwerk in zagen, en het laatste deel van de plaat vinden we vooral muzikaal wat minder, maar we zeggen het nog maar een keer: Tempest is inderdaad een prima Dylan plaat, niet zo heel verschillend van de andere platen die hij deze eeuw uitbracht, maar het klinkt hier allemaal net iets meer duister en gemeen. Beter dus.
Beluister Tempest op Spotify
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=mns9VeRguys?rel=0&w=560&h=315]