# 15 The Dream Syndicate – How Did I Find Myself Here? (Epitaph Records)

Als je ons ergens de afgelopen decennia had gezegd dat wij in 2017 een plaat van The Dream Syndicate in onze jaarlijst zouden hebben staan, hadden wij heel hard gelachen. Welke band maakt nou 29 jaar na zijn vorige plaat iets relevants? En bovendien, bands waarvan de glorietijd ruim drie decennia achter ons ligt, daar moeten wij doorgaans zo erg niets van hebben dat wij er met een boogje omheen lopen. Maar goed, dit alles hebben wij dus niet gedaan en nog maller is dat dat in dit geval ook volkomen terecht bleek. Want met How did I find myself here? heeft deze band met Steve Wynn als belangrijkste man dus een plaat gemaakt die kan wedijveren met het werk uit hun glorieuze jaren ’80 hoogtijdagen. Even gedreven, met even zoveel speelplezier en even goede nummers. Wat erg goed bleek tijdens hun prachtige optreden in Vera in oktober, waar oud en nieuw werk zo feilloos werd afgewisseld dat voor mensen onbekend met hun oudere platen amper te onderscheiden viel wat oud was en wat nieuw. En dat is een compliment. En noem het gerust een klein wondertje. Uitgesponnen gitaarwerk afgewisseld met lekker recht toe recht aan popsongs. Als een stel jonge en hongerige honden storten deze kerels zich op de meeste nummers op deze plaat. ‘It goes from sounding like prime Stipe, to Crazy Horse playing Krautrock, to star-gazing dream-pop, to Doors-y bluesy roadkill rock’n’roll… to poetry’n’drone and back again.’ Zo omschreef Louder Than War deze plaat. Geen idee of ze deze truc nogmaals kunnen uithalen maar voor nu, welkom terug Dream Syndicate!

Beluister How Did I Find Myself Here? op Spotify.