#13 Bed Wettin’ Bad Boys – rot (Agitated Records)
De naam is wellicht wat puberaal. Maar verder is alles oké aan deze band. Ze komen uit Australië. Ze zitten in dat land op hetzelfde label als Royal Headache, RIP Society Records, sterker, dat label wordt gerund door iemand van Bed Wettin’ Bad Boys.. Ze delen een bandlid met voornoemde band. En het belangrijkste van alles: ze maakten een geweldige tweede lp.
Het debuut, uit 2014, was ook al prima maar op plaat twee is de boel net iets serieuzer aangepakt en zijn de kinderen van het debuut veranderd in jonge jochies die net iets meer te melden hebben. ‘I worry about shit more’, aldus zanger/gitarist Nic Warnock. Dat mag dan zo zijn, ze hebben de boel wel mooi verpakt in klaterende gitaarpopsongs met een ferme dosis soulgevoel.
Warnock weet soms in de vocalen herinneringen op te roepen aan Paul Westerberg in de jonge honden begintijd van The Replacements. En de soul die uit veel nummers omhoogstijgt, doet denken aan de wijze waarop hun oudere bloedbroeders Royal Headache patent hadden. Luister maar eens naar Plastic Tears. Of neem de bijna modsoul stomp van Expanding Horizons, net The Jam.
Die bands bestaan niet meer maar Bed Wettin’ Bad Boys wel. Koester ze. Zeker als ze platen maken zo verslavend en opwindend mooi als Rot.
(Zoals nog een paar titels in onze lijst is ook Rot strikt genomen afkomstig uit 2017 maar pas in december kregen we onze eerste exemplaren binnen dus voor ons hoort ie bij dit jaar)